آموزشي

زبان‌هاي شي‌گرا زبان‌هايي هستند كه از پارادايم برنامه‌نويسي شي‌گرا پشتيباني مي‌كنند. در اين پارادايم، برنامه به شكل مجموعه‌اي از شي‌ءها ساخته مي‌شود كه داراي خصوصيات و رفتارهاي خود هستند و با يكديگر تعامل دارند.زبان هاي شي گرا

برخي از زبان‌هاي شي‌گرا عبارتند از:

- جاوا (Java): يك زبان برنامه‌نويسي چندسكوي، چندرشته‌اي و كاملاً شي‌گرا است كه براي توسعه نرم‌افزارهاي وب، تلفن همراه، رابط كاربر و سامانه‌هاي توزيع شده استفاده مي‌شود.

- سي پلاس پلاس (C++): يك زبان برنامه‌نويسي چندالگو، چندشكل و شي‌گرا است كه براي توسعه نرم‌افزارهاي سطح پايين، بازي‌هاي رايانه‌اي، سامانه‌هاي عامل و نرم‌افزارهاي كاربردي استفاده مي‌شود.

- سي شارپ (C#): يك زبان برنامه‌نويسي چندالگو، چندپارادايم و شي‌گرا است كه براي توسعه نرم‌افزارهاي ويندوز، وب، تلفن همراه و بازي‌هاي رايانه‌اي با استفاده از فريمورك .NET استفاده مي‌شود.

- پايتون (Python): يك زبان برنامه‌نويسي تفسيرشده، چندالگو و شي‌گرا است كه براي توسعه نرم‌افزارهاي وب، علم داده، هوش مصنوعي و اتوماسيون استفاده مي‌شود.

- روبي (Ruby): يك زبان برنامه‌نويسي تفسيرشده، چندالگو و شي‌گرا است كه براي توسعه نرم‌افزارهاي وب، اسكريپت نويسي و تحليل داده استفاده مي‌شود.

مزاياي زبان‌هاي شي‌گرا

استفاده از زبان‌هاي شي‌گرا مزاياي زيادي دارد. برخي از اين مزايا عبارتند از:

- قابليت استفاده مجدد (Reusability): اين مزيت به اين معناست كه مي‌توان از شي‌ءها و كلاس‌هاي تعريف شده در يك برنامه يا پروژه، در برنامه‌ها و پروژه‌هاي ديگر نيز استفاده كرد. اين كار باعث صرفه‌جويي در زمان و هزينه مي‌شود و خطاهاي احتمالي را كاهش مي‌دهد.

- افزونگي داده‌ها (Data Abstraction): اين مزيت به اين معناست كه جزئيات پياده‌سازي يك شيء را مخفي نگه داشته و فقط رابط يا interface آن را به برنامه‌نويس نشان مي‌دهد. اين كار باعث مي‌شود برنامه‌نويس فقط با عملكرد شيء آشنا شود و نگران پيچيدگي داخلي آن نباشد.

- قابليت تعمير و نگهداري (Maintenance): اين مزيت به اين معناست كه تغييرات در يك شيء يا كلاس، تأثير كمتري بر ساير قسمت‌هاي برنامه دارد و به راحتي قابل اعمال است. همچنين، خطايابي و رفع اشكال در برنامه‌هاي شي‌گرا ساده‌تر است.

- امنيت (Security): اين مزيت به اين معناست كه داده‌هاي يك شيء را نمي‌توان به راحتي تغيير داد يا دسترسي نامطلوب به آن‌ها پيدا كرد. با استفاده از مكانيسم‌هاي كپسول‌سازي (Encapsulation) و مخفّي سازي (Data Hiding)، محدوده دسترسي به داده ها و توابع يك شيء را تعيين كرده و جلوي سوء استفاده هاي احتمالي را گرفت.